„Dokonawszy wyboru raz, muszę wybierać codziennie...”

Od chwili, kiedy pierwszy raz usłyszałam historię pustego krzesła wielokrotnie zamyślałam się nad nią  i zastanawiałam ...
Kiedyś moja bliska  przyjaciółka opowiedziała mi, w jaki sposób radzi sobie z trudami codziennego życia, z bólem, samotnością, zmęczeniem, zniechęceniem, rozczarowaniem... Wyobraża sobie wtedy samego Jezusa w białej szacie  siedzącego na zielonej łące,  na skale  i siebie klęczącą u Jego stóp, z głową na Jego kolanach. Powiedziała mi, że trwając tak przez dłuższą chwilę, zawierza mu samą siebie, odpoczywa przy Jego sercu. Trwa w Jego obecności. Wtedy nie czuje się sama, nie czuje żadnego bólu i wie, że jest bezpieczna... Gdy jej słuchałam, przed oczami stanął mi Psalm 23  „Pan mym Pasterzem, nie brak mi niczego...”   
Ona podobnie, jak ten staruszek   nie potrzebowała niczego innego, bo miała w swoim sercu ufność i miłość, miała  prawdziwego Boga, swój skarb i swoją perłę. Wybrała drogę zawierzenia wobec potęgi nieskończonej dobroci, miłości i miłosierdzia.  A wobec tego wszystko inne, to tylko garść piasku...