Ach! Ileż dusz doszłoby do świętości, gdyby były należycie prowadzone. Wiem, że Dobry Bóg nie potrzebuje nikogo, aby mógł dopełnić swojego dzieła, niemniej jednak, tak jak pozwala On zręcznemu ogrodnikowi wyhodować rzadkie i delikatne rośliny, dając mu potrzebną do tego umiejętność, sobie zaś rezerwując troskę o użyźnianie ziemi, tak i Jezus pragnie, by Mu pomagano w Boskiej uprawie dusz.

Jeżeli się zastanowimy, że gdyby nam Pan Bóg dał cały wszechświat,
ze wszystkimi Jego skarbami, to nie dorównałoby to bynajmniej jednemu
najmniejszemu cierpieniu! Jakaż to łaska,gdy rano nie czujemy ani cienia odwagi,
żadnej siły do praktykowania cnoty... O wtedy właśnie chwila odpowiednia, by
“przyłożyć siekierę do korzenia drzewa” (5). Zamiast tracić czas na zbieranie drobnych
okruszyn, czerpiemy pełną ręką ze skarbnicy diamentów. Jakiż plon przy końcu dnia!...
To prawda. że niekiedy gardzimy chwilowo tą bezcenną sposobnością gromadzenia skarbów,
to moment trudny, miałoby się ochotę wszystko rzucić, ale jeden akt miłości, nawet nie odczutej,
naprawia wszystko a nawet więcej czyni; Jezus uśmiecha się, pomaga nam, chociaż my
nic o tym nie wiemy, a uboga i słaba miłość nasza osusza łzy, które złość ludzka wyciska
z Jego boskich oczu. Miłość wszystkiemu podoła: “rzeczy wprost niemożliwe nie zdają się jej
zbyt trudne” (6). Jezus nie tyle patrzy na wielkość naszych czynów, ani nawet na trudności,
ale na miłość, która pobudza nas do ich spełnienia (7)"

(Z listów do Celiny 23 lipca 1888)

Jeśli chodzi o zmartwienia rodzinne, to powierzaj je Panu Bogu i nie troszcz się o nie więcej. Wszystko obróci się na dobre tym, których kochasz. Kiedy sama się o to troszczysz, wtedy Pan Bóg przestaje się troskać i pozbawiasz w ten sposób rodzinę tych łask, które by otrzymała, gdybyś ty zdała się na Niego (RW, 402).

Przypowieść o ptaszku, który wpatruje się w Słońce, próbuje na próżno ku niemu wzlecieć, niekiedy zaś osacza go burza...

Wszystko, co może zrobić, to podnieść swe małe skrzydła, ale wzlecieć — to już nie leży w jego niewielkiej mocy! Co więc z nim będzie? Czy umrze z żalu, widząc, jak bardzo jest bezsilny?... O nie! Ptaszek nie będzie się nawet smucił. Z zuchwałą ufnością chce pozostać na miejscu, by wpatrywać się w swe Boskie Słońce. I nie przeraża go nic, ani wiatr, ani deszcz, a gdy chmury posępne zasłaniają Gwiazdę Miłości, ptaszek nie zmienia wcale miejsca; wie, że ponad chmurami jego Słońce świeci nieprzerwanie, że blask tego Słońca nie znika ani przez chwilę. Czasem, co prawda, serce ptaszka osaczone jest przez burzę, zdaje mu się, że nie wierzy, by prócz chmur, które go ogarniają, mogło istnieć coś jeszcze. Wtedy właśnie nadchodzi chwila radości doskonałej dla biednej, małej, słabej istoty. Bo co za szczęście pozostać na miejscu mimo wszystko i wpatrywać się w niewidzialne światło, które wymyka się jej wierze!!! (Rkp B 5v°)

W cieniu wiary kocham Cię i wielbię.
    (P 24)

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2007-08-01 23:10:38)

Bez miłości niczym są wszystkie dzieła, nawet te najwspanialsze, jak wskrzeszanie umarłych czy nawracanie ludów.

"Nie mam jednak nigdy zawodu, ponieważ nie oczekuję żadnej zapłaty na ziemi: robię wszystko dla Boga. W ten sposób nic nie mogę stracić i zawsze jestem dobrze wynagrodzona za trud, jaki sobie zadaję, służąc blizniemu" (ŻZ 09.05).

''Moje życie nie było wcale gorzkie, gdyż umiałam każdą gorycz zamienić w radość i słodycz'' (ŻZ 30.07).

Z radością widzę, że kochając Jezusa, serce rozszerza się tak, iż zdolne jest dać nieporównanie więcej czułości tym, którzy są mu drodzy, aniżeli zamykając się w uczuciu samolubnym i bezowocnym (C, 22r).