Bóg jest miłością.

Gdybyś...

Gdybyś stanął nawet na księżycu,
a miłości byś nie miał
- nie masz pojęcia o słońcu.

Gdybyś poznał wszystkie tajemnice morza,
a miłości byś nie miał
- w twoich oczach nie zaświeci żadna gwiazda.

Gdybyś posiadł bogactwa całego świata,
a miłości byś nie miał
- twoje serce stanie się "kamieniem".

Gdybyś usłyszał twe imię wymawiane w językach
wszystkich narodów świata, a miłości byś nie miał
- będziesz tylko żywym trupem.

Bez miłości jesteś umarłą istotą.
Możesz być najuboższym, najsłabszym
i najgrzeczniejszym spośród ludzi,
ale jeśli masz miłość, możesz żyć.

Możesz być przygnębiony zawodem,
niepowodzeniem, chorobą, jeśli masz miłość,
możesz się ostać.

Możesz nie posiadać nawet wielkiego domu,
tylko skromny dach nad głową,
jeśli masz miłość,
jesteś bardzo bogaty.

Jeśli w tobie jest miłość
- masz serce, masz Boga.

Anonim

Miłość i drzewo...

Miłość jest jak drzewo....
potrzeba solidnego pnia, by wzrastała w czasie,
odporna na burze i huragany życia,
by nie łamala się  w obliczu trudności najmniejszych codziennych,
albo kiedy pierwsze zmarszczki zmażą młodości obraz.

Miłość jest jak drzewo....
ktore kiedy jest dobrze odżywiane wydaje piękne owoce.

Delikatne owoce miłości, ktore pojawiają sie  jako znak nowego życia.
One sprawiają jakbyśmy na nowo odnajdywali dynamizm wiary
i sensu istnienia.

Milość jest jak drzewo...
wiec nie pozwólcie, by została ścięta, powalona i zniszczona;
czy przez zazdrość, czy nowotwór przyjaźni,
który sprawi wszystko byś upadł.

Miłość prawdziwa daleka jest od chęci twojego unicestwienia.

/autor nieznany/

Było sobie drzewo, które kochało małego chłopca.
Chłopiec przychodził do drzewa codziennie.
Z jego liści splatał sobie wieńce na głowę i udawał leśnego króla.
Wspinał się po jego pniu, huśtał się na jego gałęziach i zjadał owoce. Razem bawili się w chowanego, a kiedy chłopiec się zmęczył, zasypiał w cieniu drzewa.
Chłopiec kochał drzewo...kochał je bardzo.
I drzewo było szczęśliwe.
Mijał czas. Chłopiec był coraz starszy i drzewo często zostawało samo. Wreszcie pewnego dnia, gdy chłopiec przyszedł, drzewo powiedziało:
- Chodź chłopcze ,chodź i wspinaj się po moim pniu, huśtaj się na moich gałęziach, jedz moje owoce, baw się w moim cieniu i bądź szczęśliwy.
- Jestem za duży by się bawić-powiedział chłopiec-chcę kupować sobie różne rzeczy i cieszyć się nimi. Chcę pieniędzy. Czy możesz mi je dać?
- Niestety nie mam pieniędzy-powiedziało drzewo-mam tylko liście i owoce. Weź chłopcze moje owoce i sprzedaj je w mieście. Tak zdobędziesz pieniądze i będziesz szczęśliwy.
Chłopiec wspiął się na drzewo, zerwał owoce i zaniósł je do miasta.
I drzewo było szczęśliwe.
Ale chłopiec nie wracał bardzo długo...i drzewo było smutne. Aż pewnego dnia chłopiec wrócił. Drzewo zadrżało z radości i powiedziało:
- Chodź chłopcze. Wspinaj się po moim pniu, huśtaj się na moich gałęziach i bądź szczęśliwy
- Jestem zbyt zajęty, by łazić po drzewach - powiedział chłopiec - potrzebuję domu, by mnie chronił przed zimnem. Chcę mieć żonę i dzieci, dlatego potrzebuję domu. Czy możesz dać mi dom?
- Nie mam domu - powiedziało drzewo - moim domem jest las. Ale możesz ściąć moje gałęzie i zbudować dom wtedy będziesz szczęśliwy.
Chłopiec ściął gałęzie i poszedł budować swój dom.
I drzewo było szczęśliwe.
Ale chłopiec długo nie wracał, a gdy wreszcie wrócił, drzewo było tak szczęśliwe, że ze wzruszenia nie mogło wydobyć głosu
- Chodź chłopcze - wyszeptało - chodź i baw się.
- Jestem za stary i zbyt smutny by się bawić - odpowiedział chłopiec - Chcę mieć łódź, żeby stąd odpłynąć gdzieś daleko. Czy możesz dać mi łódź?
- Zetnij mój pień i z niego zrób sobie łódź - powiedziało drzewo - Wtedy będziesz mógł odpłynąć daleko i będziesz szczęśliwy.
Chłopiec ściął pień drzewa, zrobił z niego łódź i odpłynął daleko.
I drzewo było szczęśliwe...
Jednak niezupełnie. Upłynęło wiele czasu zanim chłopiec wrócił.
- Niestety chłopcze - powiedziało drzewo - Nie zostało mi już nic, do ofiarowania - nie mam już owoców
- Mam za słabe zęby żeby jeść owoce - odpowiedział chłopiec.
- Nie mam już gałęzi - powiedziało drzewo - Nie będziesz miał się na czym huśtać.
- Jestem za stary żeby się huśtać na gałęziach - odpowiedział chłopiec.
- Nie mam już pnia - powiedziało drzewo - Nie będziesz miał się po czym wspinać.
- Jestem zbyt zmęczony żeby wspinać się po pniu - odpowiedział chłopiec.
- Szkoda - westchnęło drzewo - Pragnę ci coś ofiarować, ale nie mam już nic. Niestety... jestem tylko starym pniakiem.
- Nie trzeba mi wiele - powiedział chłopiec - Szukam tylko spokojnego miejsca by usiąść i odpocząć.
- Skoro tak - powiedziało drzewo prostując się na ile mogło - Stary pień doskonale nadaje się do tego, by na nim usiąść i odpocząć.
Chodź chłopcze .
Usiądź i odpocznij.
I chłopiec tak zrobił.
I drzewo było szczęśliwe.

Shel Silverstein

Kochać — to dać wszystko i dać siebie samego.
    (św. Tereska P 54)

"(...) Nadzieja w twoim Bogu. Ślepa nadzieja!

(...) Widzisz jak twoje drzewa, twoje kwiaty oczekują soków, które przygotowują się do przywrócenia życia: wszystko jest ciemne i martwe. Potem łagodnie nadejdzie wiosna.

Zawierz się Łasce. Ona i ty: żagiel wzdęty wiatrem i barka. O słodkie przymierze. Słyszysz szum Loary, która przepływa pod twymi murami i powietrze muskające twoje okna. Ale nie dostrzegasz Boskiej siły, która cię popycha, kiedy powierzasz jej całe kierownictwo. Chwilami zatrzymujesz się i myślisz: Czy to nie On? To zawsze Ja... A więc i ty także, jak twoje drzewa i twoje kwiaty, wyciągnij się cała ku Mnie. Staraj się połączyć ze Mną. Daj Mi swoje życie: ma jeszcze białe karty. Proś Mnie, bym cię trzymał za rękę, a zapiszemy je razem. To będzie tak jak wtedy, kiedy byłaś mała: bo zawsze jesteś mała".

(...)  Mówiłam: - Jak poznać Miłość? - "Staraj się widzieć Mnie we wszystkich zdarzeniach, małych i wielkich. Mówię 'małych', bo to zwykły bieg twego życia i biorąc wszystko z mojej ręki zrozumiesz Opatrzność Bożą. Jakże ona ci się wyda słodka i kochająca... A jednak będziesz ją widziała tylko powierzchownie. Wznieś się wtedy aż do serca twego Boga. Przypomnij sobie Jego niezmierzone cierpienia, znane wcześniej przez Niego, przyjmowane z góry jedno po drugim, z góry przecierpiane. Oparta o Jego serce, zagłębiaj się często w tych rozważaniach. Czy nie sądziesz, że to rozpali twoją ubogą miłość? Powierz to Mnie. Przynoszono Mi chorych, kaleki. Czy twoja miłość do Mnie nie jest i chora i kaleka? Czy nie umiałem wskrzeszać? O, gdybyście wierzyli w moją potęgę, mielibyście więcej nadziei. Ty wierz w miłość i to wystarczy. Ależ tak, pomogę ci, proś Mnie o to. Widzisz, uczę cię, jak masz postępować. Podpowiadam ci twą rolę. Ukaż się bez obawy na scenie miłości: Ja będę Tym, który ci odpowie".

Jest to fragment książki Gabrielii Bossis, "ON i ja"
................................................................................................
*ON( Bóg, Jezus, Duch Św.) i ja ( znaczy: ja, ty, on, ona, my... 
czyż nie tak należy czytać?)

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2008-01-19 20:12:51)

Wierzę, że:

Nie ma trudności
       której by odpowiednia doza miłości
       nie pokonała;

Nie ma choroby,
       której by wystarczająca doza miłości
       nie wyleczyła;

Nie ma drzwi,
       których by wystarczająca doza miłości
       nie otworzyła;

Nie ma przepaści,
       nad którą odpowiednia doza miłości
       nie przerzuciłaby mostu;

Nie ma grzechu,
       którego by odpowiednia doza miłości
       nie odkupiła...

To bez znaczenia, jak głęboko tkwi troska, jak beznadziejne są perspektywy,
jak bardzo splątany węzeł, jak wielka pomyłka.
Wystarczające doznanie miłości wszystko rozwiąże.

WIERZĘ, ZARADŹ MEMU NIEDOWIARSTWU!!!