„Ojcze nasz...” Jakże często wypowiadamy te słowa, często nawet kilka razy dziennie. Jednak wysoka częstotliwość łatwo może wpłynąć na wpadnięcie w rutynę, znudzenie, popularne „odklepanie” modlitwy. Szkoda, bo jej słów nauczył nas sam Jezus.

   Przyjrzyjmy się może dokładniej tej sytuacji. Święty Mateusz umiejscawia te słowa Chrystusa w czasie Kazania na górze. Najpierw Zbawiciel daje kilka wskazówek dotyczących modlitwy, a potem przedstawia jej treść. Jednak święty Łukasz przedstawia tę sytuację nieco inaczej. Oto uczniowie wędrują z Jezusem, On posyła ich w swoim imieniu, jednak apostołowie czują, że czegoś im brakuje. Patrzą na Mistrza zatopionego w modlitwie – i już wiedzą, o co chodzi. Proszą, by nauczył ich się modlić – i wtedy słyszą słowa znanej nam dziś Modlitwy Pańskiej.

    „Ojcze nasz” – mówimy. W tym momencie jednoczymy się z całym Kościołem, ale nie tylko. Bóg jest przecież Ojcem wszystkich ludzi – także tych nie wierzących w Chrystusa, a nawet, ku ich ogromnemu zakłopotaniu, także tych, którzy odrzucają Jego istnienie.

    „Któryś jest w niebie” – jak często zapominamy o sprawach niebieskich, dążymy do tego, co ziemskie...

    „Święć się Imię Twoje” – pragniemy, by spełniły się proroctwa, że na imię Jezusa zegnie się każde kolano.

    „Przyjdź Królestwo Twoje” – chyba najbardziej zaskakująca fraza... Dlaczego? Przecież w tym zdaniu prosimy o koniec świata! Ponowne przyjście Chrystusa, w chwale Jego Królestwa jest równoważne z Końcem. Czy zdajemy sobie z tego sprawę? Co byśmy zrobili, jeśli KONIEC przyszedłby równocześnie z naszym Amen? Bodajże św. Franciszek Salezy zapytany o to, odparł, że dokończył by jeszcze ruch w partii szachów, którą rozgrywał. To się nazywa być przygotowanym na wszystko!

    „Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi”. Posłuszeństwo. Do ostatniej pestki. Do ostatniej kropli krwi. I nic więcej.

    „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj.” Po pierwsze – kiedyś zauważyłam, że Modlitwa Pańska jest jakby podzielona na dwie części (i w tym miejscu zaczyna się druga). W pierwszej często pada zaimek TWÓJ (Twoje), w drugiej bardziej zwracamy uwagę na „nas”. Może to być zobrazowanie kolejności, z jaką należy się modlić, ale i postępować w życiu – najpierw Bóg, potem inni ludzie i dopiero na końcu ja. Drugi wniosek. Zawsze kiedy wypowiadałam te słowa wieczorem, zastanawiałam się, jak to jest z tym „dzisiaj”. No bo przecież zaraz idę spać i nic już się nie będzie działo... Może Chleb oznacza Chrystusa, który w tym konkretnym przypadku przychodzi do nas wieczorem i otula do snu – ale od tego przecież ma anioła stróża... I przyszło olśnienie. Prosimy o chleb dla głodnych, a w innej strefie czasowej jest dzień. Jednoczymy się z głodującymi w Australii czy na zachodzie Stanów. Jakże wyraźnie można tu odczytać jedność Kościoła na całej ziemi...

    „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Jedynie Boże Miłosierdzie może zmazać nasz grzech, uwolnić nas od winy. Wierzymy, że jest to możliwe, jednak musimy spełnić warunek, o którym nie zawsze chcemy pamiętać. W Ewangelii św. Łukasza czytamy: "i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini" (Łk 11,4 - BT). Prosimy, by Bóg nam przebaczył, tak samo, jak my przebaczamy innym. Jeśli więc jestem pamiętliwy i długo chowam urazę do kogoś, nie chcąc mu wybaczyć, w tym momencie proszę, by Bóg był taki sam wobec mnie.

    „I nie wódź nas na pokuszenie.” – Pokusy atakują z każdej strony. Jednak tylko w Bogu możemy mieć oparcie, by z nimi walczyć i odnieść zwycięstwo.

    „Ale nas zbaw ode złego.” W przypisach do Ewangelii (wg BT) czytamy, że ostatni wyraz może także mieć znaczenie osobowe – zły, czyli szatan jest przeciwnikiem naszego zbawienia przede wszystkim. Każdy święty to jego klęska. Może więc prosimy o świętość... I wreszcie

    „AMEN.” Podsumowanie i potwierdzenie wcześniej wypowiedzianych słów. Jak przysięga, jak własnoręczny podpis. Znak, że wiemy, co i dlaczego mówimy. I niech ON z tym robi co chce – teraz już wszystko jest Jego.