TAJEMNICE BOLESNE
(wtorek, piątek)

I. Modlitwa w Ogrójcu
- Boże mój, czemuś tak daleko ? Dlaczego nie reagujesz na moje modlitwy ?
Tak gorące, tak serdeczne...
Zupełnie jakby Cię wcale nie było.
- Ależ ja jestem, tylko chcę cię czasem traktować jak Syna mego w Ogrodzie Oliwnym.

II. Biczowanie
- Panie, gdzie jesteś, gdy cierpię ?
- Jestem przy tobie i pozwalam byś cierpiał, bo to cierpienie nas przybliża, gdy zdziera z ciebie wszelki brud.
Stajesz się przeźroczysty i zdolny do przyjęcia Światłości.


III. Cierniem ukoronowanie
- Jakże często życie ściera nas na proch.
Niesprawiedliwość ? Krzywda ?
- Te rzeczy w moich oczach nie nazywają się złem.
Dopiero wtedy, gdy będziesz przygnieciony do ziemi, zdołasz jakoś zrozumieć, co to znaczy Wielkość Boga.


IV. Droga Krzyżowa
- Gdybym ci teraz zdjął ten krzyż, który dźwigasz, nie mógłbyś być ze Mną.
Bo ja przyciśnięty belką krzyża, szedłem drogą na Kalwarię, padałem na niej twarzą w proch właśnie po to, abyś mógł być ze Mną, a Ja z tobą.
A ty mówisz, że Mnie nie ma.


V. Śmierć na Krzyżu
- Jeśli twoje oczy, uszy głuche są na Moją Obecność,
jeśli nie możesz Mnie usłyszeć w ciszy własnej duszy
- zawsze możesz znaleźć moją rzeczywistość obiektywną, niezależną od ciebie, od tego co czujesz
- w Sakramencie Eucharystii.

/ Karol de Foucauld /

TAJEMNICE ŚWIATŁA
(czwartek)


  Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Boga nie można poznać.
To On może objawić się mnie, kiedy i jak zechce za pomocą słów nigdy nie słyszanych, pojęć wykraczających poza wszelkie pojęcia.
W prawdziwej modlitwie wymagana jest więc od mnie bardziej pasywności niż aktywności; bardziej milczenie niż słowa,
bardziej adoracja niż wiedza, bardziej gotowość niż działaniem bardziej wiara niż rozum.
Muszę dogłębnie zrozumieć, że prawdziwa modlitewna jest owocem daru nieba dla ziemi,
Ojca dla swojego Syna, oblubieńca dla oblubienicy, tego, kto ma, dla tego, kto nie ma, wszystkiego dla nicości.


Objawienie siebie na weselu w Kanie Galilejskiej

Jeżeli pijesz wino ofiarowane ci przez samego Boga przepełnia cię radość.
Nie jest powiedziane, że ta radość będzie zawsze łatwa, wolna od cierpienia i łez, ale jest radością.
Może ci się przydarzyć, że będziesz pił wino Bożej woli w chwilach trudnych i gorzkich, ale nie przestawaj być radosny.
Bóg jest radością, nawet gdy jesteś krzyżowany.
Bóg jest radością, także gdy umierasz.
Bóg zawsze jest radością, gdyż potrafi przemienić wodę naszej biedy w wino zmartwychwstania.



Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

Jeśli Królestwo się wypełnia, to wypełnia się ono wyłącznie w wolności miłowania,
w bezwarunkowym wyborze dwojga, w obustronnym przyjęciu wspólnego planu.
Królestwo nie jest przymusem: jest ono swobodnym wyborem,
a ponieważ okazało się ono aktem miłości samego Boga, to również przyjęcie go jest aktem miłości ze strony człowieka.



   Przemienienie na górze Tabor

Kontemplacja, która jest bierna, jest przyjściem Boga do nas jako poznania.
Bóg daje się poznać jaki jest, nie zaś jaki może się nam wydawać na zewnątrz.
Przez kontemplację realizuje się pełnia mojego ziemskiego życia i dzięki niej karmię się autentycznym życiem wiecznym,
bo jestem przeznaczony do życia wiecznego.
Wszystko inne będzie mi dodane, bo w porównaniu z życiem wiecznym jest czymś mało znaczącym.
"Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane" (Mt 6,33).



Ustanowienie Eucharystii

Eucharystia jest rzeczywiście milczeniem Boga, Jego słabością.
Stać się tylko chlebem i milczeniem pośród świata tak hałaśliwego, tak rozgorączkowanego!
Można by powiedzieć, że świat i Eucharystia zmierzają w przeciwnych kierunkach, oddalając się coraz bardziej od siebie.
Potrzeba wiele odwagi, by nie dać się ponieść światu, ale także wiele wiary i woli, by iść pod prąd,
ku Eucharystii - by zatrzymać się, zamilknąć i oddać się adoracji.

/ Carlo Carretto /

Legenda o mnichu i wieńcach z róż.

Jest to najstarsza znana legenda bezpośrednio związana z różańcem. Należy ona do tak zwanego Starego Pasjonału, jednego z najwcześniejszych zbiorów legend. Jej istnienie jest potwierdzone w Hiszpanii w 1270 r. Jest więc z pewnością co najmniej kilkadziesiąt lat wcześniejsza.Tłumaczy ona, dlaczego ludzie zaczęli Psałterz Najświętszej Maryi Panny nazywać różańcem..


Oto dosłowna treść legendy:

"W pewnym mieście żył uczeń, któremu stworzono wszelkie warunki do uczenia się. Jednakże lenistwo i brak zainteresowania sprawiły, że mimo surowej nauczycielskiej chłosty nie nauczył się niczego. Miał tylko w głowie światowe zachcianki. Przy całym swoim zepsuciu przyswoił sobie, jednak i zachował chwalebny zwyczaj, aby na cześć Najświętszej Maryi Panny wić każdego dnia wieniec na Jej statuę i zdobić nim jej głowę. Jeśli, na przykład w śnieżną zimę, nie znajdował kwiatów, szukał tak długo i odgrzebywał śnieg, aż znalazł dość zieleni, aby uwić wianek.

Idzie do swej figury, naszej Pani Maryi, ziele natnie,wieniec włoży i na głowę Maryi złoży: Pani, mało dobrego we mnie, ale każdego dnia niech tyle zrobię - wianek uwinę Tobie. I oto zdarzyło się, że odczuł w sobie poruszenie łaski i chęć wstąpienia do klasztoru.Wszyscy najbliżsi i przyjaciele doradzali mu to i pomogli, aby został przyjęty przez szarych mnichów, cystersów. Żył tam, jak inni, według ścisłej reguły, ku swemu zadowoleniu. Aż jednego dnia przechodził koło statuy Najświętszej Panienki i przypomniał sobie tak miły niegdyś, a teraz zaniechany zwyczaj. Życie klasztorne bowiem nie pozwalało szukać codziennie potrzebnych kwiatów i zieleni dla uwicia wieńca. Zasmuciło go to tak bardzo, że już myślał, aby opuścić klasztor. Jednakże pewien stary mnich, któremu zawierzył swoją troskę, wskazał mu sposób,aby mógł codziennie uwijać i nakładać Matce Bożej wieniec o wiele milszy niż można to uczynić z kwiecia i zieleni:

Jeśli chcesz życiem nowym cieszyć Maryję Królową, z szlachetnych czynów wianek w każdy dzień niech dostanie. Wplataj weń słowa chwały, ślubuj i bądź w tym stały, że do końca już dni swoich, gdy reguła ci pozwoli, po pięćdziesiąt Zdrowaś Maryja codziennie odmawiać będziesz. To już będzie cały wieniec, który Ona bardziej ceni niźli lilie, niźli róże

Młody mnich z radością przyjmuje zwyczaj poświęcania Matce Bożej codziennie - zamiast wieńca z kwiatów czy zieleni Pięćdziesięciu Zdrowaś.  I błogosławieństwo Boże nie każe na siebie długo czekać,bo wzrasta w cnocie i dzielności, i zyskuje uznanie wśród współbraci. Tak dalece, że pewnego dnia otrzymuje od opata polecenie podróży w sprawach zakonu. Po drodze zsiada z konia na leśnej polanie, całej w przepychu lata, aby zmówić swoje codzienne pięćdziesiąt Zdrowaś. Dwóch rozbójników upatrzyło sobie jego konia i skrycie za nim podążało, aby w zaroślach, przy sprzyjającej okazji go obrabować.

Kiedy mnich zaczął się modlić, zbójcy ujrzeli szlachetną panią, która zrywała z jego ust jedną różę po drugiej, układała je w jeden wspaniały wieniec z pięćdziesięciu róż, po czym włożyła go sobie na głowę i znikła. Gdy zbójcy napadli na mnicha, by zabrać mu konia
chcieli się dowiedzieć, kim była ta piękna pani. Mnich nic jednak o niej nie wiedział, ponieważ tylko oni sami widzieli tę cudowną postać.
W końcu pojął, co się stało, że to Najświętsza Maryja Królowa dała ten znak. Pełen radości, oddał chwałę i Jej i Bogu. otem wyjaśnił wszystko zbójcom i głosił im łaskę Chrystusa, która stała się jego udziałem i wyrwała go z grzechu, podobnie jak teraz winna i ich nawrócić.

Na te słowa i przez ten cudowny znak zbójcy zastanowili się nad sobą i ogarnięci skruchą nawrócili się. Towarzyszyli mnichowi do klasztoru i sami stali się dobrymi i pobożnymi braćmi".

Opowiedziane wydarzenie przekazuje ważną prawdę:
modlitwa różańcowa jest piękna, ma wielką wartość i podoba się Maryi. Jak powiedział św. Anzelm: "Cokolwiek Bóg uczynić może swą nieskończoną mocą, to samo Maryja może uczynić swoją modlitwą. Jeśli znajdzie prawdziwych czcicieli, którzy pragną naprawić swe życie,
nie tych, którzy nadużywają tego nabożeństwa, aby grzeszyć jeszcze bardziej."

Maryjo....

Któraś zrodziła źródło nieśmiertelności,
Najświętsza Pani, Matko Boga,
Światło w ciemnościach mojej duszy,
moja Nadziejo i Obrono,
Ucieczko, Pociecho i Radości moja -
dzięki Ci składam, bo choć niegodny,
stalem się uczestnikiem Nieskalanego Ciała
i bezcennej Kwri Syna Twego.

Któraś zrodziła prawdziwą Światłość świata,
rozjaśnij duchowe oczy mego serca.
Któraś zrodziła Źródło Nieśmiertelności,
obdarz mnie życiem, który jestem umarły w grzechu.
O miłosierna Matko kochajacego Boga,
zmiłuj się nade mną i wlej w moje serce
skruchę i żal, myślom daj pokorę
i uwolnij od prób, które mnie osaczają.

Daj mi łzy skruchy i uznania swoich grzechów,
abym śpiewać mógł Tobie pieśń pochwalną
i wysławiał Cię przez wszystkie dni mego życia,
jesteś bowiem błogosławiona i uwielbiona
przez wszystkie wieki wieków. Amen.
/anonim/