Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

Calineczka · 2008-05-20 14:26:14

Tak przypadkiem natrafiłam na, moim zdaniem, interesujący artykuł zaczerpniety z "Gościa Niedzielnego" i muszę przyznać, ze mnie zaintrygował.... Oto on:

"Gdy zajrzeliśmy tu ponad rok temu cud gonił cud. Niewiele się zmieniło. Rolnicy w Rybnie błogosławią ubiegłoroczne wiosenne przymrozki, siostry odwiedza wierna kopia Ojca Pio, mnóstwo ludzi wychodzi z depresji i dotyka Bożego miłosierdzia. A mniszki? Parzą herbatę.
Latem po zielonej łące biegała kura. Takie czupiradło. Nie widać gdzie głowa, a gdzie ogon. U Służebnic Bożego Miłosierdzia w Rybnie, gdzie pioruny rozwalają jesiony, by zakonnice miały drewno na opał, a trąby powietrzne pomagają mniszkom uprzątnąć siano O początkach wspólnoty pisaliśmy w tekście „Trąba powietrzna” w numerze 36/2006) nawet drób ma niezwykłą historię.

Zbawienne kukuryku

Chłopak siedział nieobecny, skulony. Przywiozła go mama. Opowiadała o problemach z synem. Zamykał się w sobie z dnia na dzień. – Zaczęłam się modlić: Jezu, otwórz tego chłopca – opowiada siostra Jana – I wtedy zapiał kogut. Chłopak podniósł lekko brew. – Lubisz ptaki? – zagadałam. – Tak! – jego oczy błysnęły. Wzięłam go na bok, pokazałam nasz domowy inwentarz. Rozgadał się na dobre. Okazało się, że jest pasjonatem domowego ptactwa. Wstydził się przyznać do tego przy kumplach, którzy rozmawiali tylko o dziewczynach, samochodach i dyskotekach. Bał się, że będą uważali go za dziwaka. Zamknął się w sobie. Otworzył się, został uzdrowiony. W podzięce przywiózł nam parkę czarnych kurek. A to jeszcze nie koniec! Niebawem do jego klasy trafił kolega, który miał identyczne zainteresowania. Znaleźli wspólną pasję. Pan Bóg posłużył się pianiem koguta. A japońskiej kurki już nie ma. Musiałyśmy zrezygnować z kurnika, na jego miejscu stanie skromna kuchnia.

Przytulenie

Gdy półtora roku temu wyjeżdżałem z Rybna usłyszałem; należysz już do rodziny. Każdy, kto tu przyjedzie, wraca. Myślałem, że to tylko miła formułka pożegnania. Ale wróciłem. Służebnice Bożego Miłosierdzia przed siedmiu laty założyły tu klasztor według wskazań świętej Faustyny, która kilkadziesiąt lat wcześniej proroczo opisała, jak będzie wyglądać dom zgromadzenia, jego charyzmat, a nawet codzienne życie. – To przedsionek nieba! – mówią ci, którzy tu przyjeżdżają. Jezus w „Dzienniczku” obiecał wyraźnie: „Duch mój spocznie w klasztorze tym, błogosławić będę okolicę, w której klasztor ten będzie”. I dotrzymuje słowa.

Aż nie chce się wierzyć, że te uśmiechnięte mniszki w czerwonych welonach mają przygotować świat na ostateczne przyjście Jezusa. To również zdanie „Dzienniczka”. Faustyna widziała zgromadzenie w trzech odcieniach: czynnym, kontemplacyjnym i świeckim. – Od czasu waszego artykułu w „Gościu” nasza rodzina świecka bardzo się powiększyła. Należy już do niej ponad 350 osób.

Wiele osób przyjeżdżających do klasztoru zostaje uzdrowionych. Bardzo często wychodzą z potwornych depresji. Jak wy to robicie? – pytam, a mniszki śmieją się: – Niczego nie robimy. Nie nakładamy na nikogo rąk, nie mamy żadnych specjalnych formuł modlitewnych. Rozmawiamy jedynie pokornie z Jezusem, a On sam zaczyna działać. Chodzi o przylgnięcie do Jego serca, wsłuchanie się w Jego myśli. Do tego stopnia, by poznać Jego wolę – opowiada siostra Gertruda – Chodzi o taką zażyłość, o jakiej kiedyś opowiadała Vicka z Medjugorie. Ktoś zaczepił ją: Maryja powiedziała to i tamto, a ona uśmiechnęła się: Nie. Maryja tak by nie powiedziała, znam ją…

Módl się, a pole obrodzi

Wiosenne przymrozki przeklinali rolnicy w całej Polsce. Ale nie w Rybnie. Na początku widząc zmrożone hektary sadów załamali ręce i narzekali. Ktoś z nich jednak rzucił: Pan Bóg w „Dzienniczku” obiecał, że będzie nam błogosławić. On wszystko weźmie w swoje ręce. Zamyka jedną furtkę, a otwiera drugą. Posadzili koktajlowe pomidorki, kapustę, ogórki, żeby przynajmniej coś urosło. I podziękowali Bogu za to, co się wydarzyło. I stała się rzecz nieprawdopodobna – opowiadają mniszki – Nie dość, że ogórki, kapusta i pomidorki urosły, to wiśnie i truskawki, które miały wyginąć obrodziły bardziej niż w poprzednich latach. Rolnicy się zdumieli. Przyjechali i wołają: dotknęliśmy błogosławieństwa! To ciekawe. Współczesny racjonalny człowiek nie łączy już modlitwy z dobrymi zbiorami. To dla niego dwie różne bajki. Tymczasem już w Księdze Powtórzonego Prawa Bóg zapowiada: „Jeśli pilnie będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, wiernie wypełniając wszystkie Jego polecenia, będziesz błogosławiony w mieście, błogosławiony na polu. Błogosławiony będzie owoc twego łona, plon twej roli, przychówek twych zwierząt, przyrost twego większego bydła i pomiot bydła mniejszego”. Piękna metafora? Wielu ludzi zżymało się słysząc przesłanie Maryi z La Salette. Mówiła pastuszkom, że ziemniaki gniją, bo… ludzie przeklinają Boga. Absurd? Rolnicy z Rybna przekonali się, że nie.

Tylko tyle?

Podjechał autobus. Wysypali się ludzie. To ma być to słynne Rybno? – kręcili głowami. Spodziewali się jakiegoś sanktuarium, albo chociażby cudownego źródełka. – A gdzie pokoje gościnne? – Nie ma. Można przenocować u ludzi w Rybnie. Byli zszokowani widząc szczere pole, drewnianą chatkę i podgryzane przez bobry drzewa. Zaryzykowali, zostali. – Wyjeżdżali już jako rodzina – opowiada siostra Jana – Latem jest łatwiej: możemy rozmawiać na podwórku, w domkach holenderskich. Można się wyspowiadać. Nasz biskup Andrzej Dziuba pozwolił, by spowiadali u nas księża z pobliskich parafii. Przychodzą chętnie. Zimą jest trudniej: zostaje malutki pokój i kaplica.

Gości odwiedzających klasztor wita oparty o drzewo spory Obraz Miłosierdzia. Pod stopami Jezusa napis: I trust in You. – Dostaliśmy wiele takich obrazów z napisami w różnych językach. Pierwszy był właśnie ten. Chcieliśmy poczekać na polską wersję, ale przełożona powiedziała: wieszajcie. Kilka miesięcy później przychodzi grupa pielgrzymów. Wśród nich kobieta z Kanady, jak się okazało w ogromnej depresji. Przetarła oczy: Jezus wita ją po angielsku! Siedziała długo w kaplicy, spotkała się z naszym kapłanem. Wyjechała jako zupełnie inny człowiek.

Artykuł w „Gościu” napędził tłumy – śmieją się mniszki – Nie byłyście na nas złe? – pytam. – Jak można być złym na to, że ludzie garną się do Bożego miłosierdzia? Ten dom zawsze jest otwarty. Zauważyłyśmy, że mnóstwo ludzi wychodzi tu z depresji. W szczególny sposób doświadczyli oni życia duchowego od strony zła i bardzo potrzebują miłosierdzia. Są chłonni. Gdybyśmy podchodziły do życia jako terapeutki, załamałybyśmy ręce: Co z tymi ludźmi robić? Ale gdy kochasz człowieka, to go kochasz zawsze, niezależnie od tego, w jakim stanie przyjdzie. Robisz wszystko, by mógł przytulić się do Jezusa. To cała terapia.

Zaczęło się od Magdy. Zadzwoniła: jestem na skraju wyczerpania nerwowego, mogę przyjechać? Tak! Był dzień odpustu, stragany dochodziły aż do naszego wjazdu. Siostra przełożona mówi: wydaje mi się, że ktoś szuka, krąży… Może to ona? Stanęłam przy bramie – opowiada siostra Jana – Nikogo nie zobaczyłam. Odwróciłam się i wtedy nagle wjechała Magda. Kompletnie załamana. Chciała jechać prosto i huknąć w najbliższe drzewo. Z daleka zobaczyła jednak, że ktoś na nią czeka. Jedenaście lat w kompletnej depresji. Jedno wielkie wycie. Była tak potwornie poraniona wewnętrznie, że wyrzuciła z domu krzyż i portret Jana Pawła II tylko dlatego, że to byli faceci. Posiedziała dwa dni. Dostała ewangelię św. Łukasza, po to, by zobaczyć Jezusa, jako mężczyznę, brata, przyjaciela. Czytała od deski do deski. Wstała i zawołała z błyskiem w oku: Ale facet! Siedziała przy jeziorku i obdzwaniała, kogo się dało: Słuchajcie, spotkałam Jezusa! Odeszła przemieniona. Niczego nie robiłyśmy. Bóg sam działał.

Coś nie pozwala mi wejść

Takich osób pojawia się coraz więcej. Do każdego mamy jedno pytanie: czy chcesz by Jezus ci pomógł? Zauważyłyśmy, że nikt nie odchodzi stąd bez Jego interwencji. – Nie napawa was to pychą? Łatwo sobie przypisać chwałę… – pytam. – Nie. Bo to nie nasze. My parzymy herbatę. A herbata jeszcze nikogo nie uratowała… Bogu tak bardzo zależy na człowieku, że szuka każdego pretekstu, by mu pomoc. Skoro posłużył się osiołkiem, to dlaczego nie miałby posłużyć się nami? Nas nie będzie, a On będzie działał. Obiecał to czarno na białym w „Dzienniczku”. „Duch mój spocznie w klasztorze tym…”. Osoby opętane mają ogromne problemy, by tu wejść. Mówią: coś we mnie wzbraniało się, by wejść na wasz teren. Widziałyśmy faceta, który nie potrafił przejść przez te drewniane drzwi. – Nie bałyście się? – A pokusy do grzechu się nie boisz? – siostra Gertruda głaszcze spokojnie małego kotka – To ten sam zły duch. Nic nie robiąc brudzisz się tak samo. To paradoks: skupiając się na sobie, zamykasz się w coraz większym lęku. Diabeł łapie nas w pułapki paradoksów: osoby w depresji nie mogą jeść, głodzą się, wpadają w anoreksję, ale za Chiny nie podejmą postu. Boją się śmierci, ale często mówią o samobójstwie. Sztuczki ojca kłamstwa. Uczymy ludzi walki duchowej. Oczekujemy sielanki, ale życie jest walką. Nasi kapłani mówią; Jezus odcina tu korzenie zła. Już kilkadziesiąt osób odesłałyśmy do egzorcystów. Wracały przemienione, szczęśliwe.

Kościół ginie?

Zauważyłam kilka podstawowych źródeł depresji – opowiada siostra Gertruda – Nieuporządkowana przeszłość: poczucie niższości, wspomnienia z dzieciństwa. Zły duch wykorzystuje nawet malutkie zranienia. Są jak szczeliny, przez które wślizguje się wąż. Inną przyczyną jest okultyzm, ezoteryzm, newage’owe nowinki: od wróżek po horoskopy, reiki i Silvę. Przyjechało też kilka „czarownic”. Większość z nich przeżyła tu dotknięcie Boga, trafiły do egzorcysty. Rozmawiam z jedną kobietą i czuję, że coś jest nie tak. – Chyba musi pani spotkać się z egzorcystą, bo wygląda na to, że ktoś w pani rodzinie zawarł pakt z diabłem. A ona na to: Jeszcze gorzej... I zaczyna opowiadać o duchach, które do niej przychodzą. Nie uważa tego za zło. – Pani jest czarownicą? – Wiedźmą – sprecyzowała. Przyjechała tylko po to, żeby powiedzieć, że Jezus nie jest jej potrzebny. – Wasz Kościół ginie! Nie widzicie tego? – Nie widzimy – odparłyśmy zgodnie. Jedna kobieta powiedziała; trzymam na uwięzi siedem złych duchów. – A może jest odwrotnie? - przerwałam. Hmm, może rzeczywiście? – stropiła się.

Trzecim źródłem depresji są nieuporządkowane relacje z Bogiem: nieprzebaczone sytuacje, grzech, którego nie chcemy zostawić. To przyczółek złego ducha. Najrzadszym przypadkiem depresji, jaki widzieliśmy jest to, co powszechnie uważa się przyczynę załamań: zawirowania życiowe, dramaty, traumatyczne doświadczenia. Na palcach ręki mogę policzyć ludzi, którzy wpadli w depresję z tego powodu. A przyjeżdża tu prawie siedemset osób miesięcznie.

Sobowtór ojca Pio

Kiedyś jeden z naszych znajomych rzucił: – Jesteście zgromadzeniem klauzurowym. Po co wychodzicie do tych ludzi? Odsyłajcie ich do psychologów i psychiatrów. Dajcie spokój!

Bardzo nas to dotknęło. Chciałyśmy rozeznać nasz charyzmat. Przeżywałyśmy trudne chwile. I wtedy siostra Anna troszkę bezczelnie pomodliła się: – Ojcze Pio, widzisz, że nasz spowiednik poszedł do trapistów i zostałyśmy same. Przyślij nam spowiednika, a jeśli nie, to sam przyjdź i nas wyspowiadaj (śmiech). Minęło kilkanaście dni, dzwonek do drzwi. Otwieramy, a tam… ojciec Pio – mniszki wybuchają śmiechem. Okazało się, że to meksykański kapucyn, egzorcysta. Wierna kopia ojca Pio.

Wyszedł z kaplicy bardzo poruszony: Słuchajcie, w Guadalupe Maryja ma żywe oczy, a tu cały Jezus jest żywy! Wiecie, że On błogosławi? Wiemy – przytaknęłyśmy zgodnym chórkiem. A on popatrzył nam w oczy i rzucił: Będą wam mówić: Po co ci ludzie tu przyjeżdżają? Wyślijcie ich do specjalistów. Ale to jest pokusa. Bóg ich przysyła do was, by tu zdrowieli. Z wrażenia nas zatkało.

Demony zwiały

Faustyna proroczo widziała w naszym klasztorze małe dzieci. Dziś śmiejemy się, że możemy założyć przedszkole z dzieci, które miały się nie urodzić. Niektóre matki słyszały od lekarzy: nawet nie próbujcie zajść w ciążę. Nie ma szans. Ale Pan Bóg może wszystko. Przyjeżdża sporo takich „cudownych” maluchów.

Naszym wielkim odkryciem jest to, że Jezus zdobył się na szaleństwo: obiecał, że wystarczy zmówić w czyjejś intencji Koronkę do Miłosierdzia Bożego, by otworzyć dla niego niebo. W „Dzienniczku” Faustyna opisała przejmującą scenę. Trafiła do umierającego człowieka. Zmagał się, cierpiał straszne męki. Wokół jego łóżka zobaczyła wiele demonów. Gdy zaczęła odmawiać Koronkę, wszystkie zniknęły. Chory odetchnął i pogodzony z życiem zmarł.

Gdy nas ktoś obgada, oczerni, albo po prostu wkurzy to mówimy: Oj, poczekaj! Nasza zemsta będzie słodka. Wymodlimy ci niebo! – wybuchają śmiechem mniszki w czerwonych welonach."

Marcin Jakimowicz

Źródło: Gość Niedzielny, nr 01/2008

PS. Nie wiem jak Wy ale ja tam z chętnością chciałabym pojechać... !!! Bardzo podobają mi sie .... te czerwone welony ... moze w wakacje na parę dni...?

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2008-05-20 14:27:18)

izydor k. · 2008-05-20 14:57:06

O św. Faustyno Bardzo miłe i pobożne te siostry. Ja także chcę tam pojechać... I będę się modlił do Boga za moje pszczoły Jak ja tempy - O Jezu przecież Ty nawet w swoim Miłosierdziu możesz zstąpić do pasieki. A koronka do Twojego miłosierdzia może tyle wyjednać....

Calineczko dziękuję Ci za ta niespodziankę.

Bunia · 2008-05-20 15:01:56

czemu nie Możemy jechać a gdzie to jest? A może rowerami

Najbardziej spodobało mi się to zdanie

Gdy nas ktoś obgada, oczerni, albo po prostu wkurzy to mówimy: Oj, poczekaj! Nasza zemsta będzie słodka. Wymodlimy ci niebo! – wybuchają śmiechem mniszki w czerwonych welonach."

Ostatnio edytowany przez Bunia (2008-05-20 15:05:00)

Mysz · 2008-05-20 19:13:55

JA TEŻ CHĘTNIE TAM POJADĘ ,ALE NARAZIE JADĘ W CZWARTEK DO KRAKOWA A TAM W PLANIE SĄ ŁAGIEWNIKI . TO ZDANIE TEŻ MI SIĘ PODOBA ,WEZMĘ SOBIE JE DO SERCA ,JOLU DZIĘKUJE ZA TAKĄ NIESPODZIANKĘ ,TO ZNÓW JAK PREZENT DLA MOJEJ PORANIONEJ DUSZY

Calineczka · 2008-05-20 21:52:27

Bardzo się cieszę, Kochani, ze dzielicie ze mną moje uczucia...bowiem musze przyznać niezaprzeczalnie, że po przeczytaniu tego artykułu moj poziom optymizmu zwiększył sie ... znacznie! prawda, że Pan Jezus jest niesamowity...? lepszy od czarodzieja... Już On wie najlepiej, czego dusza najbardziej potrzebuje.... i za to mu Chwała niech bedzie zawsze i wszędzie!

No i poza tym trzeba przyznać, ze artykuł jest fantastycznie napisany! Zdrowaśka należy sie autorowi

Co do wyjazdu... to jesli Pan Bóg pozwoli, to pojedziemy! No nie? Moze nie dzisiaj i nie jutro... ale ... jak będziemy sie serdecznie modlić to....moze pojutrze! wola Bozą ... tylko rowery trzymajcie w pogotowiu, w razie czego i jakby Bunieczce ochotka nie przeszła na rajd rowerowy

I wiecie co? W moim sercu ponownie i gwałtownie ożyło nabożeństwo Koronki do Miłosierdzia ... Tak, Izydorku, masz rację, Koronka ta moze tyle wyjednać....!!!

Wisulko, w sumie to Ci zazdroszczę, ze będziesz w Łagiewnikach, mnie tam jeszcze nie było. No cóz, moze następnym razem?

A tymczasem poniżej wklejam część artykułu o niesamowitych mniszkach i ich czerwonych welonach, który powinien być częścią I a w sumie jest II trochę od konca zaczełam, ale widać tak mialo być... Wisiu, to w nawiązaniu do Twojego wyjazdu.... dla wzmocnienia naszej wiary, ugruntowania nadziei i rozpalenia miłosci.... oraz przede wszystkim na większą chwałę Bożą

* * * *

"– Byłyśmy już wyczerpane przerzucaniem siana. I wtedy westchnęłam: Panie Boże, świętym pomagałeś, a nam nie pomożesz? I wtedy na bezchmurnym niebie zjawiła się trąba powietrzna. Zlecieli się ludzie z okolicy. – Co to jest? Jak w amerykańskich filmach! – zawołał sąsiad. – Pan Jezus nam siano przerzuca – uśmiechnęłam się. – Ale dlaczego na mój dach? – zdziwił się.

Leje jak z cebra. Nie widać nic na odległość dwóch metrów. Ale gdy zajeżdżamy do Rybna, za Sochaczewem grzeje słońce. Ptaki, krowy, zielone łąki. Stara plebania. Zza chwiejącego się płotu macha do nas uśmiechnięta od ucha do ucha mniszka w czerwonym welonie. – Zapraszam: Pan Jezus już na was czeka – siostra Jana otwiera drzwi kaplicy. Niepewnie przekraczamy próg. Wchodzimy do skromniutkiego domku. Jeszcze nie wiemy, że i niespotykany ubiór zakonnicy, i wystrój domu widziała już w proroctwie przed II wojną światową siostra Faustyna. – Jesteśmy w niebie – rzuca Józek. I nie myli się.

Teraz wymyślaj!
Na początku było słowo. W 1935 roku Faustyna Kowalska ujrzała Jezusa, który zażądał: „Pragnę, aby zgromadzenie takie było”. Zakonnica szczegółowo opisała charyzmat przyszłego zakonu (wypraszanie miłosierdzia Bożego dla świata), ubiór mniszek (czerwone welony i płaszcze, białe habity), a nawet proroczo przewidziała, jak będzie wyglądał ich dom. Napisała też regułę. Pisała o trzech odcieniach zgromadzenia: czynnym, klauzurowym i grupie świeckiej. Umierała w przekonaniu, że nie zrealizowała Bożego planu.

Dopiero jej spowiednik ks. Michał Sopoćko założył Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. Siostry zamieszkały w Myśliborzu. I tu zaczyna się opowieść zapierająca dech w piersiach. Kilkadziesiąt lat po śmierci Faustyny kilka kobiet (nie wiedząc o sobie nawzajem) zaczęło szukać opisanego w „Dzienniczku” zakonu klauzurowego.

Nigdzie go nie znalazły, trafiły więc do Myśliborza – zakonu czynnego. – Przychodziłyśmy z zastrzeżeniem, że chcemy za klauzurę. Przyjęto nas, choć zazwyczaj nie przyjmuje się sióstr przychodzących z zastrzeżeniem – opowiada Gertruda Kamieńska. Powiedziałyśmy sobie: będziemy czekać. Nawet do końca życia. A nuż Bogu potrzebna jest tylko nasza modlitwa i pragnienia? A może zgromadzenie powstanie po naszej śmierci? A tu Pan Jezus zrobił nam kawał: założył je przez nasze ręce.

Zaczęło się od cudu. Nasi kierownicy duchowi: jezuita, redemptorysta, palotyn i dwóch księży diecezjalnych (często nie znali się nawzajem) tego samego dnia i o tej samej godzinie niezależnie od siebie powiedzieli każdej z nas: może siostra zdecydować się na życie za kratami.

Początkowo myślałyśmy, że nowa wspólnota powstanie na łonie starej, ale coraz mocniejsze było wezwanie do założenia osobnego zgromadzenia. Wyjechałyśmy do domu koło Bolesławca. Dwa i pół roku uczyłyśmy się życia jako mniszki klauzurowe. Próba powiodła się. Wróciłyśmy. I wtedy przyszły trudne dni. Decyzja o utworzeniu nowego zgromadzenia to było szaleństwo – z ust siostry Gertrudy znika uśmiech. – Nie chcę mówić o szczegółach. Wystarczy powiedzieć, że nasz kierownik duchowy, widząc, w jakich bólach powstaje przewidziany przez Faustynę zakon, powiedział: Nie sądziłem, że jeszcze dziś Bóg prowadzi ludzi taką drogą krzyżową.

Władze zakonne też się zgodziły. To był skok w ciemność. Był 25 maja 2001 r., a już 26 musiałyśmy wyjechać. Ale dokąd? Powiedziałam: Panie Boże, teraz coś wymyślaj! I wtedy zadzwoniła Małgosia.
Kiedyś pomogłyśmy jej wyjść z dołka. Chciała się z nami spotkać. – Ale jutro nas już tu nie będzie – powiedziałyśmy. – To przyjedźcie do Warszawy.

Miałyśmy tylko kanapki i pieniądze na bilet w jedną stronę. Wysiadłyśmy na Dworcu Centralnym. Cztery małe, ubrane na czarno siostry. Miałyśmy habity jeszcze poprzedniego zgromadzenia. Wiedziałyśmy jedno: skoro to plan Jezusa, On przygotuje wszystko. Co ciekawe, Faustyna na swej drodze też musiała zahaczyć o Warszawę… I wtedy przypomniałyśmy sobie: dziś jest Dzień Matki. Maryja jest z nami. Odetchnęłyśmy z ulgą.

Bobry, „Dzienniczek”, poziomki
Małgosia powiedziała: jedźcie na Mazury. Mam tam domek, nie byłam w nim wprawdzie 20 lat, ale może tam zamieszkacie. Zawiozła nas. Wylądowałyśmy w rezerwacie bobrów. Tylko z małymi torebeczkami i „Dzienniczkiem”. W domu czekała na nas niespodzianka: pościel, porąbane drewno do kominka. Przygotowała je (nie wiedząc o naszym przyjeździe) ciocia Małgosi. Przyjeżdżamy na parking, a tu z samochodu wysiada jakiś mężczyzna i pyta: Mniszki, coście za jedne? Bo ja jestem ksiądz katolicki (śmiech). Już pierwszego dnia Bóg dał nam spowiednika. Siedziałyśmy każdego dnia przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie. Żyłyśmy z dnia na dzień. Jadłyśmy grzyby, maliny i poziomki. Mmmm – siostry oblizują usta.

– Ludzie spod Bolesławca odnaleźli nas i przysłali strasznie dużo ziemniaków. I komórkę, która okazała się potem opatrznościowa. Mieszkałyśmy na Mazurach kilka miesięcy. Do 17 sierpnia. Musiałyśmy wrócić do klasztoru, by podpisać dokumenty o założeniu nowego zgromadzenia: Sióstr Służebnic Bożego Miłosierdzia. Ręka strasznie mi drżała, ale podpisałam. I wtedy zadzwonił kierownik duchowy: Czy siostry zwróciły uwagę na datę? – 17 sierpnia, co w tym dziwnego? – Przecież dokładnie rok temu Jan Paweł II zawierzył świat Bożemu Miłosierdziu! Zatkało nas. Było dokładnie tak jak mówił „Dzienniczek”: najpierw będzie święto, potem zgromadzenie. Nie wróciłyśmy już do bobrów. Urlop się skończył.

Siostry szukają ruiny
Zaczęłyśmy szukać domu. A miałyśmy bardzo surowe wymagania: po pierwsze miała to być ruina, bez okien i drzwi (Jezus powiedział, że siostry mają mieszkać tak, by nawet ubodzy im nie zazdrościli). Po drugie miało to być blisko kościoła. Po trzecie w ołtarzu głównym świątyni miał być ukrzyżowany Jezus, Maryja, Jan i dodatkowo dwaj aniołowie. Nie ma co, ładne wymagania (śmiech). Tak pisała Faustyna. I tak musiało być. I kropka. Opisała każdy detal. Był jeden malutki problem: nie zostawiła adresu.

Dostawaliśmy wiele propozycji. Ze Lwowa, z Niemiec (ogromny klasztor), ze Stanów. Małgosia wywiozła nas na Zamojszczyznę. Dawała tyle hektarów, ile chciałyśmy. Roztocze, bajka. Mały domek w ruinie, zgadza się! A gdzie jest kościół? Osiem kilometrów stąd. – Oj, to nie tu. – Ale ja wam dołożę jeszcze samochód – prosiła. Odmówiłyśmy. Chyba się obraziła. Ale po roku zrozumiała, o co nam chodziło.
Jezu, szukaj dalej! I wtedy ktoś zadzwonił na komórkę. Piotr – nasz znajomy ksiądz z Rzymu.

Pojechałyśmy z nim do naszego kierownika duchowego, księdza Franciszka Bogdana. Otworzył nam drzwi i z miejsca zapytał: A ksiądz, jak może im pomóc? Piotra zapowietrzyło: No, nie wiem, wyjeżdżam do Rzymu, a jutro mam spotkanie z biskupem. Mogę coś wspomnieć – zaczął się tłumaczyć… – Z jakim biskupem? – Łowickim, Alojzym Orszulikiem. I wtedy okazało się, że to bardzo dobry przyjaciel ks. Bogdana. Ale on nigdy sam do niego w naszej sprawie nie zadzwonił. Nie chciał niczego załatwiać po znajomości. Pokornie czekał, aż wypełni się czysta wola Boża.

Przyjeżdżamy do kurii. Trzy wystraszone siostry. A tu drzwi otwarte na oścież. Biskup kazał otworzyć wszystkie, byśmy nie zabłądziły. Wyszedł, z miejsca zapakował nas do samochodu i wywiózł do Rybna.

Jota w jotę
Dom w ruinie, bez drzwi i okien, pokrzywy większe od nas. Zgadza się. Kościół tuż obok. Zgadza się – A pod jakim wezwaniem? – Świętego Bartłomieja. Zrzedły nam miny. – To chyba nie tu – szepnęłam biskupowi. Zobaczył nas miejscowy proboszcz. Zdziwił się, widząc biskupa spacerującego po polu z trzema dziwnymi mniszkami. – A może siostry wejdą do kościoła? – zaprosił. – Dobrze – odpowiedziałam, ale pomyślałam: Po co oglądać świętego Bartłomieja w głównym ołtarzu? Wchodzimy, a tu w centrum ukrzyżowany Jezus, Maryja, Jan. A nad nimi dwaj aniołowie. Ołtarz zamówił przed wojną jakiś dziedzic. Miał fanaberię, ściągnął go aż z Włoch. I to ten ołtarz ujrzała w swym proroctwie Faustyna. – Co wtedy czułyście? Płakałyście? – pytam siostry Scholastyki, która jako jedyna może wychodzić na zewnątrz klasztoru. – Każda chyba coś innego. Ogarnął nas ogromny pokój – opowiada. – Trafiłyśmy tu 29 września, w dzień Michała Archanioła. Przypomniałyśmy sobie, że Jezus obiecał Faustynie, że da nam właśnie Michała jako opiekuna. Hurra! Znalazłyśmy dom z „Dzienniczka”! Zamieszkałyśmy na zrujnowanej plebanii. I ta nazwa: Rybno. Jak symbol chrześcijaństwa. Mieszkamy tu już piąty rok. W centrum Polski, na skrzyżowaniu dróg północ–południe, wschód–zachód. A czerwone welony? To kolor męczeństwa, krwi. Faustyna dokładnie napisała, co nas czeka: prześladowanie, niezrozumienie, cierpienie.

Koniec świata
W Rybnie zamieszkały trzy siostry: Gertruda, Jana i Scholastyka. Dziś mieszka już siedem. Zaczęli przychodzić miejscowi. Pomagają, ile można. Przejęli się słowem: „Duch mój spocznie w klasztorze tym. Błogosławić będę szczególnie okolicy, gdzie klasztor ten będzie” („Dzienniczek”, 570). Gdy siostry kupowały w GS-ie poziomnicę i kosę, sołtys złapał się za głowę; Boże, baby się biorą za budowę! Koniec świata! I przysłał ludzi do pomocy.

– Ksiądz prosił, byśmy zajęły się scholą. Małe dzieci, od pięciu do dwunastu lat. A ja ostatnio przeczytałam w „Dzienniczku”: „Nagle ujrzałam gromadę dzieci, które na wiek więcej nie miały jak od pięciu do jedenastu lat”. Faustyna wszystko przewidziała! I to wtedy, gdy nas jeszcze nie było na świecie – cieszy się siostra Gertruda. Muszę odetchnąć. Spaceruję po sadzie. Czy to możliwe, by ta uboga chatka była zapisana w Bożych planach przygotowania świata na Paruzję? – myślę.

Dotykam drewnianych krat, które oddzielają nas od śpiewających nieszpory sióstr, wiercę się w skrzypiącej ławce, patrzę na zniszczoną podłogę starej plebanii. I zawstydzam się. A czy to możliwe, by betlejemska stajnia stała się centrum wszechświata? Coraz lepiej czuję, co przeżywał w Wilnie ksiądz Sopoćko, gdy ruda, piegowata Faustyna szepnęła mu w konfesjonale: „Znam księdza. Jezus opowiedział mi o księdzu”.

Ołtarz siostry dostały w prezencie. Jest przycięty, oryginalny nie mieścił się w kaplicy. Na nim barwny łowicki pasiak. – Przyniosła go nam kobieta i mówi: kiedyś chciałam go dać na pewien ołtarz, ale nie pasował. Może tu się nada? – A na jaki ołtarz pani go chciała dać? – spytały siostry. I okazało się, że miał trafić na ten sam ołtarz.

Ale dopiero teraz, gdy ołtarz trafił do Rybna i został spiłowany, obrus pasował jak ulał – śmieją się siostry. – Jezus zapowiedział, że to miejsce będzie łączyło niebo z ziemią. Gdy kiedyś nie miałyśmy siły zbierać siana, zesłał nam trąbę powietrzną, która sama je przesunęła. W tym miejscu uwierzy nawet niewierzący – myślę. – Gdy słyszę dwugodzinną opowieść o cudach związanych z tym malutkim domkiem, zastanawiam się, czy nie napisać książki „Niewiarygodne przygody sióstr w czerwonych welonach”.

Ale nie przygody i cuda są tu najważniejsze. Charyzmatem sióstr jest wypraszanie miłosierdzia dla świata i modlitwa za kapłanów. Wielu z nich, stojących na krawędzi, walczyło tu przy ołtarzu. I pozostawali w Kościele. – Jak mamy wypraszać miłosierdzie dla całego świata.

Jak przygotować świat na przyjście Jezusa? Nasza siódemka? Znamy swoje miejsce w szeregu. Same niczego nie możemy – zastanawia się siostra Gertruda. – Akcjami? Nie, Bóg nie działa przez akcje. I dotarło do nas: mamy zarażać ludzi ufnością. Same to dostrzegłyśmy: przyjeżdżają, zarażają się uśmiechem i przywożą innych. Tyle już tu widziałyśmy: uzdrowienia z nowotworów, uwolnienia z nałogów i złych duchów, nawrócenia. Ludzie wchodzą tu do klasztoru, a wychodzą z domu – dopowiada siostra Jana.

Siostry ściągają pioruny
– Nie wszystko jest zgodne ze wskazaniami Faustyny. Miałyśmy mieszkać w osobnych celach, a śpimy na piętrowych łóżkach – śmieją się mniszki. – Ale zaczynamy budowę klasztoru. – A ile macie pieniędzy? – Nic. Ale czy to nasz pomysł? To Jezus mówił o klasztorze. Jeśli zechce, znajdzie pieniądze. Wiesz, jak się żyje z takim nastawieniem, to niesamowicie uspokaja – siostra Gertruda patrzy mi w oczy.

Teoretycznie wiem. Ale zmieniam temat. – Jak przeżyłyście ostatnią srogą zimę? Oczekuję jakiejś w miarę racjonalnej odpowiedzi. – Modliłyśmy się, by było, czym palić w piecu. Oddałyśmy to Jezusowi. I wtedy piorun huknął w pobliski ogromny jesion. Uderzenie było potężne. Drzewo uratowało sąsiadów przed śmiercią, ale i tak spaliło im całą elektronikę. Jesion grzał nas całą zimę. O, i jeszcze zostało – siostra pcha taczkę z ogromną belą.

– Tu niebezpiecznie jest marzyć – śmieje się siostra Gertruda. – Jezus wyprzedza nas na każdym kroku. – A dlaczego do nas przyjechaliście? – pyta. – Zafascynował nas kolor waszych welonów. Biało-czerwone mniszki. Chciałem do tego dorobić jakąś ideologię – bąkam. Siostry śmieją się. – Wracajcie, kiedy chcecie – machają zza płotu. – Należycie już do rodziny."

Marcin Jakimowicz

Źródło: Gość Niedzielny, nr 36/2006

Ps. To co, a teraz pomarzymy sobie....?
Kolorowych snów, Kochani...

Gdy nas ktoś obgada, oczerni, albo po prostu wkurzy to mówimy: Oj, poczekaj! Nasza zemsta będzie słodka. Wymodlimy ci niebo! ... też mi sie podoba

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2008-05-21 06:57:29)

Mysz · 2008-05-21 18:42:48

JUŻ NIE MOGĘ SIĘ DOCZEKAĆ ,NAJCHĘTNIE JUŻ BYM TAM POJECHAŁA .

#1 2008-05-20 14:26:14

Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

#2 2008-05-20 14:57:06

Re: Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

#3 2008-05-20 15:01:56

Re: Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

#4 2008-05-20 19:13:55

Re: Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

#5 2008-05-20 21:52:27

Re: Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

#6 2008-05-21 18:42:48

Re: Zemsta mniszek będzie słodka.... :D

Stopka forum