...i stopy ranić ostrzem skał...


Gdy człowiek wychodzi w góry
O niego się boi przyjaciel, który
Zostaje w dolinie, sam w ciepłym domu
O trosce powiedzieć swej nie ma komu
A człowiek samotnie swą ścieżką kroczy
Stopami po grzbietach skalistych zboczy
Do góry, za krokiem krok, z trudem, powoli
Kształtuje za sobą szlak krokiem woli
Po grani, po skale, aż dotrze na szczyt
Gdzie wstaje codziennie wcześniejszy świt
Gdzie chmury nie kryją promieni słońca
Gdzie można rozpoznać istotę końca
Przez czyste powietrze, przez niebo bez chmur
Dojść można do Boga na szczytach gór


/autor nieznany /


tak wędrując ostatnio po górach nasunęły mi się dwie refleksje...

Jedna z nich to taka, że ten nasz Pan Bóg to ma niezwykłą wyobraźnię, żeby stworzyć tak piękne i różnorodne krajobrazy, góry, przedziwnego kształtu skały, wodospady, potoczki, źródełka, kamieniste ścieżki, niezwykle barwną roślinność, lasy, ćwierkające ptaszki itd, itd. Pan Bóg to naprawdę cudowny Stwórca!!!


Druga to taka, że wędrówka pod górę i zdobywanie szczytów podobne są do naszego życia.

Nasza droga życiowa nie jest łatwa i prosta, ale długa kręta i pod górkę, po drodze męcząca, bo może warunki ciężkie, bo nogi bolą, bo pod wiatr, bo zwyczjnie pod górę....
Czasem musisz się zatrzymać, żeby zrobić kilka następnych kroków, czasami musisz skorzystać z pomocnej dłoni drugiego człowieka, żeby nie stoczyć się w dół lub nie wpaść do strumienia

Krok po kroczku do przodu....

Ale za to jaka WIELKA RADOŚĆ, gdy już wejdziesz na samą górę  i jakie PIĘKNE WIDOKI   


   



PS. szkoda tylko, że nasze przepiękne polskie góry nie leżą troszkę bliżej   

Ostatnio edytowany przez Bunia (2007-05-08 01:02:48)