„Wszystkie wasze sprawy niech dokonują się w miłości” (!Kor 16,14)

Miłość jest cnotą szlachetną, przewyższająca wszystkie inne cnoty, wszelką wiedzę i dary. To ona jednoczy nas z Bogiem, zbliża z Aniołami, synów ludzkich czyni synami Boga i przyjaciółmi Świętych Pańskich. Ona to sprawiła, ze Chrystus narodził się z przeczystej Dziewicy i umarł na drzewie Krzyża dla zabawienia  ludzi. Ona oczyszcza duszę z grzechów i pociąga ją do kochania Boga całym sercem, całą myślą, całą duszą, rozpalając ją cudowną słodyczą. Ona zmienia grzeszników w świętych, niewolników czyni wolnymi, przeciwników przemienia w przyjaciół. Ona z cudzoziemców robi obywateli , z nieznajomych krewnych. Ona czyni niestałych statecznymi, pysznych – pokornymi, przewrotnych – łagodnymi, oziębłych –żarliwymi, smutnych – wesołymi, skąpców – hojnymi, ziemskich – niebieskimi, a nieuczonych – mędrcami. "To wszystko sprawia miłość Boża rozlana w sercach naszych przez ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5)

Miłość ma długie i szerokie skrzydła, unosi się nad Cherubinami iSserafinami, i nad wszystkimi chórami Aniołów. Ona łączy rzeczy największe z najmniejszymi, a przechodząc średnie, powraca do najwyższych, jednocząc wszystko; ona rozwesela wszystkich  i każdego z osobna – nie tych, co napełniają się próżną chwałą, ale racy, którzy dzięki miłości Bożej wznoszą się, ponad samych siebie.

Miłość przebiega niebo i ziemię, morza i pustynie, a wszystko, co w stworzeniu widzi i słyszy, obrać na chwałę i cześć stwórcy. Nie ma bowiem niczego tak małego i lichego w rzeczach stworzonych, w czym by nie jaśniała dobroć Bytu, dzieło Mistrza, potęga Stwórcy, mądrość Rządcy i Opatrzność kierująca wszystkim jak najlepiej.

To rozważanie sprawi, ze pobożna dusza będzie chwalić Boga, w każdym czasie i miejscu będzie go błogosławić, cieszyć się i radować. Przez miłość dusza rozpłomienia się w swym wnętrzu, roztapia się jak wosk w pobliżu ognia, nie mogąc zachować miary. Dzięki niej wzbija się dusza ponad światła niebieskie, aby odnaleźć jedynego swego Oblubieńca - Władcę i Stwórcę wszechrzeczy, aby się w Nim szczęśliwie radować i spocząć bezpiecznie.

O jak słodko i błogo jest temu, któremu dane jest przebywać z Bogiem i w Nim się w ukryciu radować. Ach! Gdyby mi było wolno choć trochę zakosztować tej rozkoszy, której aniołowie mogą doznawać bez końca. Lecz niestety,, muszę jeszcze Zycie na ziemi prowadzić, walcząc przy pomocy cnoty miłości z pokusami.

Często bowiem po wielkim pocieszeniu nastaje wielki smutek albo dokuczliwa pokusa, albo szkoda na ciele, albo udręczenie ze strony ludzi, albo utrata przyjaciół, albo napaść przeciwników, albo pomieszanie zmysłów, albo szyderstwo dzieci, albo nagana starszych, albo też surowa kara przełożonych.

To wszystko jednak umniejsza pychę  naszych serca, wzbudza litość nad słabymi, smutnymi i kuszonymi. Nie ufajmy wiec sobie samym, nie miejmy zbyt wielkiego mniemania os obie samym ani nie szukajmy własnej wygody, lecz we wszystkim uniżajmy się pokornie przed Bogiem i każdą ludzką zwierzchnością, ze względu na Pana ( por. 1p 2,13), w prawdziwej miłości.

Z miłości Bóg przyszedł na świat, przez miłość wprowadził człowieka do nieba. Z miłości Chrystus zstąpił do grzesznego człowieka ; prze miłość i haniebną śmierć na krzyżu zasiadł po prawicy Ojca i obdarzył ludzi największą godnością.

Miłość nigdy nie jest bezczynna, czyni bowiem równie chętnie tak rzeczy wielkie i wspaniałe, jak małe oraz zwykłe. Pilnie wykonuje rzeczy wzniosłe, lecz cieszy się również wtedy, gdy dla posłuszeństwa musi zająć się sprawami błahymi. Nie wzdryga się dotknąć ran ludzi chorych, umyć im nogi, posłać im łoże, czyścić ubranie, wynieść śmieci. Cierpliwie znosi przykrości i raduje się, doświadczając zniewag.

Jak ogień pochłania drzewo, tak miłość spala występki. Oczyszcza serce skruchą, obmywa spowiedzią, ociera modlitwą, oświeca duchowym czytaniem, rozpala pobożnym myśleniem, wycisza w samotności i łączy duszę z Bogiem przez swą żarliwość.

Miłość otwiera wargi człowieka, by jego usta oddawały chwałę Bogu, ręce pobudza do pracy, nogi do chodzenia, oczy to kontemplacji, pamięć do wspominania, zewnętrzne członki do usługiwania, a wewnętrzne dary  do miłowania Boga nad wszystkie dobra w niebie i na ziemi.

Miłość w pokornej duszy niszczy złe uczynki popełnione  w przeszłości, chroni przed przyszłymi, prowadzi w teraźniejszości, uwalnia od wielu wątpliwości, powstrzymuję zbytnią ciekawość, usuwa rzeczy zbyteczne, wyklucza próżność, obnaża fałsz, nienawidzi tego, co szpetne, ułatwia, to co trudne, rozjaśnia to, co ciemne, odsłania proszącemu tajemnice nieba, porządkuje wszystko wewnątrz i na zewnątrz.

Miłość w świętej duszy jest dobrą wolą, która nie przestaje czynić tego co słuszne, chociaż słabość albo  a konieczność nie pozwala  jej czynić tego dobra, którego pragnie i do którego dąży.

O! Jak szczęśliwa i czysta jest ta dusza, dal której Bóg jest wszystkim, dla której, prócz Boga, nie ma niczego słodkiego i cennego, lecz wszystko wydaje jej się gorzkie i uciążliwe.

Takiego bowiem człowieka Bóg szuka., takiego miłuje, który z miłości do Niego  gardzi sobą i wszystkim, który dla Niego wszystko opuszcza, mężnie walczy i swe serce zachowuje w czystości.

Szybko i swobodnie dusza czysta podąża dalej, ku gorze i unosi się ponad wszystkie stworzenia świata, nie pragnąc żadnego ziemskiego dobra, żadnego zaszczytu.

Miłość Chrystusa rozwiązuje wszystkie pęta  świata, czyni ciężary lekkimi i stara się wiernie wypełnić wszystko, co Bogu się podoba. Dlatego też módl się z Chrystusem, mówiąc: „Ojcze mój, nie moja wola, lecz Twoja niech zawsze i wszędzie się dzieje!”

Tomasz a Kempis
„Ogródek różany’
Rozdział XII

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2008-09-07 13:05:39)