Mój Aniele Boży, który nie śpisz wcale,
a serce Ci czuwa jak płomyk lampki wiecznej
ja za chwilę modlitwę jak świecę zapalę,
by - gdy ciemno - było jaśniej i bezpiecznej.
Wiesz, moja wiara jest czasem jak ognisko
z kręgiem przyjaciół, piosenką...
A czasem jest tylko gasnącą iskierką,
jakby noc pogasiła we mnie już wszystko...
Przypomnij mi, proszę, staruszka Symeona,
co nazwał Jezusa światłem Niegasnącym
gdy moja wiara, jak lampka zgaszona,
zapomniała o Bogu jaśniejszym niż słońce.
Pokaż mi w ciemności żywy ognik wiary
niesiony przez Maryję na przekór złym mocom,
których magiczne jakieś czary i mary
niestraszne są komuś, kto modli się nocą.,
A w dzień pomóż się nie bać
tych z sercem zgaszonym, co chcą złym śmiechem
zgasić mi wiarę i nadzieję...
Rozkołysz  w  moim sercu wielkanocne dzwony
i powtarzaj: ten zwycięża, kto ostatni się śmieje!

/Anonim?/

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2007-05-30 22:27:53)

Wiem, że tu jesteś...
Ale tak cicho,
jakby Cię wcale tu nie było.

Lecz ja wciąż czuję
- w domu, w lesie, w mieście -
Jakby koło mnie serce czyjeś biło...

Czuję także wpatrzone we mnie Twoje oczy
- uważnie i troskliwie -
nawet w środku nocy.

Wiem też, że na skrzydłach ze światła
pobiec możesz wszędzie
i w mój sen wejść łatwo,
i śpiewać w kolędzie...

Dobrze, że tu jesteś
w dni zwykłe i w niedziele -
ukryty w powietrzu -
MÓJ DOBRY ANIELE!

T.Ruciński

Aniołowo

Wierzcie, albo nie wierzcie, ale jakiś czas temu wśród gór, kaktusów i pustyni dzikiego zachodu istniały dwie osady. Pierwsza zwała się osadą DRUGIEGO LISTOPADA, a to za sprawą jej mieszkańców: karawaniarzy, grabarzy, płaczek, etatowych gości pogrzebowych oraz nowoczesnych kreatorów mody żałobnej. Druga mieścina oddalona od LISTOPADOWEJ o rzut beretem, leżała na uczęszczanym szlaku ZIEMIA - NIEBO  a nazwę swą - ŚWIĘTE ANIOŁOWO zawdzięczała niecodziennym mieszkańcom, a mianowicie skrzydlatym ANIOŁOM oraz ziemskim ŚWIĘTYM.
Na temat mentalności, tradycji, a także kultury tubylczej ludności dzikiego zachodu można by pisać i pisać, ale my ograniczymy się do rzeczy najważniejszych.
Listopadowicze jako lud smutasów, uwielbiali jesienne, deszczowo - mgliste dni w ciągu których wsłuchiwali się w Marsz Żałobny Chopina. Jedynym środkiem transportu po owym mieście były małe, przyozdobione białymi chryzantemami, pogrzebowe meleksy w ulubionym kolorze ponuraków - czarnym.
Zupełnie inaczej wyglądało życie w radosnym i szczęśliwym ANIOŁOWIE, gdzie główna ulica tonęła w białym poduszkowym pierzu, gdyż najpopularniejszą rozrywką Aniołowców były cotygodniowe potyczki na poduchy. Zmęczeni ziemskimi przygodami Święci odpoczywali w sieci barów McAnioła, gdzie raczyli się BIGMAC Skrzydełkami oraz lodowymi MilkObłokami.
Była późna jesień, nadchodził 1 listopada - Święto Aniołowców i Wszystkich Świętych. Atmosfera w Aniołowie z dnia na dzień stawała się coraz bardziej uroczysta, wszystkich Aniołowców ogarnęła gorączka przedświątecznych zakupów. Najbardziej oblegane były domy handlowe, w których można było dostać modne w tym sezonie mleczno - białe anielskie ciuszki. Do występów na świątecznym festynie przygotowywała się także Kapela - Anieskie Rytmy Gabrysia, założona przez samego Archanioła Gabriela.
Tymczasem w mieście DRUGIEGO LISTOPADA burmistrz Pan Żałoba ogłosił stan zagrożenia 8 stopnia i zarządził natychmiastową ewakuację całego miasta z powodu przedostania się z pobliskiego Aniołowa WIRUSA RADOŚCI, który w sposób trwały rozweselał Listopadowiczów. Jedyną szansą dla ponuraków był GENERAŁ ZMARŁY, doskonały strateg wojenny, który natychmiast ułożył plan błyskawicznego uratowania osady. Zakładał on szybkie zniszczenie wirusa raz na zawsze, poprzez zrównanie z ziemią Aniołowa i wysłanie Aniołowców na bezludną wyspę, jak najdalej od DRUGIEGO LISTOPADA.
Atak nastąpił 1 listopada w dzień święta ANIOŁOWCÓW, armia Zmarłego oskalpowała Anioły ze skrzydeł, wywiozła z Głównego Banku Aniołowa aureolki Świętych, bez których Święci podobni byli do normalnych śmiertelników. W tej sytuacji ANIOŁOWCOM pozostało tylko jedno wyjście - emigracja, przesiedlili się więc do Nieba, gdzie mieszkają do dzisiaj, a na ziemię przyjeżdżają tylko w bardzo ważnych sprawach.
Od tej pory 1 listopada zwie się dniem WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH, choć ludzie nadal wspominają w ten dzień GENERAŁA ZMARŁEGO.


Wszystkim Świętym z okazji  Ich Święta...  

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2007-10-31 20:41:43)